Powieści lorda Byrona
pociągały skutki; odwłóczył iednak; codziennie spodziewał się pomyślney chwili do Wynurzenia myśli swoich sercem otwartym.
Chwila przecież nigdy nienastępowała; Ruthwen bynaymniey się nie zmieniał.
Postać iego ponura odpychała wynurzenia przyiaźni; czy wiedział w powozie, czy postępując za nim pieszo, przyglądał się uśmiechaiącym lub dzikim obrazom, które natura po drodze
ich rozsiewała, oczy iego mniey ieszcze niżeli usta mówiły.
Nadaremnie Obrey czatował chwili wytłumaczenia; nic przerwać niezdołało nieruchomości taiemniczego człowieka, którego rozogniona wyobraźnia za nadludzką przedstawiała mu istotę.
Przybyli do Rzymu. Obrey stracił z oczu Ruthwena. W chwili ich rozstania, Lord uczęszczał starannie do pewney Hrabiny.
Włoskiey; co do Obreya, ten zwiedzaiąc zwaliska, przebiegając pomniki starożytne, szukał śladów i wspomnień odwieczney świata stolicy.
Oczekiwał na listy z Londynu, które odebrał nakoniec. Naypierwszy któren otworzył był od siostry iego, inne pisane były ręką opiekunów.
Jeden z nich zawierał szczegóły które go w naywyższe wprawiły podziwienie.
Jeśli dotąd słuszne miał powody sądzić, ze potęga iakaś nienawistna kierowała czynami Ruthwena, to co przeczytał ieszcze bardziey utwierdziło go wtem mniemaniu.
Opiekunowie z żywą niespokoynością nalegali na niego, aby natychmiast porzucił swego towarzysza podróży: mówili mu, ie charakter tego człowieka pełen był ohydnych występków,
że zadziwiaiąca sztuka ułudzania, którą w tak wysokim posiadał stopniu, ieszcze niebezpiecznieyszym czyniła go w towarzystwie.
<<Poprzednia 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36 | 37 | 38 | 39 | 40 | 41 | 42 | 43 | 44 | 45 | 46 | 47 | 48 | 49 | 50 | 51 | 52 | 53 | 54 | 55 | 56 | 57 | 58 | 59 | 60 | 61 | 62 | 63 | 64 | 65 | 66 | 67 | 68 | 69 | 70 | 71 | 72 | 73 | 74 | 75 | 76 | 77 | 78 | 79 | 80 | 81 | 82 | 83 | 84 | 85 | 86 | 87 | 88 | 89 | 90 | 91 | 92 Nastepna>>